Бајките никогаш не умираат, тие имаат вечен живот. Пред сѐ затоа што се необични, интересни, поучни, привлечни. Нив ги сакаат не само децата на кои им се раскажуваат и прераскажуваат, односно прикажуваат, ги обожаваат и возрасните. Бајките се неисцрпни, трајни и незаборавни и затоа што се фантастични, волшебни, нестварни. Светот што е реален е многу суров и груб, па бајките се мало бегство од сето тоа. Во нив секогаш победува добрината над злото, доброто над лошото, убавото над грдото… Па, има ли нешто попрекрасно, поблагопријатно и попосакувано од тоа. Световите на бајките се бескрајни и бесконечни. И додека има родители и деца, баби и дедовци и внуци, на светот и во векот ќе има и бајки. Една извонредна бајка која ќе ја работам со учениците на часот по македонски јазик е ,, Сказна за лебедот“- Десанка Максимовиќ од која извлековме поука дека не секогаш во бајките има лоши ликови, дека понекогаш сами на себе си правиме лошо и дека во светот навистина постојат добри луѓе.
Comments
Post a Comment